Gemeenten krijgen de komende jaren in het kader van de Wet werken naar vermogen te maken met een aanzienlijke uitbreiding van (financiële) verantwoordelijkheden voor doelgroepen aan de onderkant van de arbeidsmarkt. In deze bijdrage staat de vraag centraal welke mogelijkheden gemeenten hebben om de onderkant van de arbeidsmarkt te activeren en te re-integreren naar regulier werk. Daartoe worden allereerst de omvang en afstand naar de arbeidsmarkt van gemeentelijke doelgroepen in beeld gebracht. Aan de hand van gemeentelijke data over in- en uitstroom van bijstandsgerechtigden over de periode 1998-2007 wordt de effectiviteit van verschillende beleidsinstrumenten onderzocht. De conclusie is dat de inzet van deze beleidsinstrumenten van gemeenten een geringe toegevoegde waarde heeft op de in- en uitstroom van bijstandsgerechtigden. Meer kan worden verwacht van cultuurverandering van gemeenten en een effectievere en efficiëntere uitvoering.